Τα πάρτι των ’90s δεν θα επιστρέψουν ποτέ ακριβώς όπως ήταν, αλλά οι αναμνήσεις τους, οι ρυθμοί και οι στιγμές τους παραμένουν ζωντανές. Aύτη η γενιά πρόλαβε να γνωρίσει την αυθεντικότητα της ζωής και των πάρτυ πριν από τον ερχομό του internet. Hταν κάτι περισσότερο από απλώς συγκεντρώσεις για χορό και διασκέδαση. Ήταν η καρδιά μιας εποχής, το σκηνικό μιας γενιάς που άφησε ανεξίτηλα τα ίχνη της στην ιστορία της μουσικής, της μόδας και της νεολαίας. Εκείνα τα βράδια, όταν οι νύχτες φαινόταν να μην τελειώνουν ποτέ, ζούσαμε την αίσθηση της αληθινής ελευθερίας, μέσα από τους ήχους του hip-hop, του grunge, και των πρώτων rave beats που γέμιζαν τα κλαμπ, τα σπίτια, τις ταράτσες και τις παραλίες.
Πώς να ξεχάσουμε τη μαγεία αυτών των πάρτι; Πώς να ξεχάσουμε εκείνη τη ζωντάνια που έκανε κάθε στιγμή να φαίνεται ατελείωτη, ενώ οι καρδιές μας χτυπούσαν στον ρυθμό των αγαπημένων μας τραγουδιών;
Αν υπάρχει κάτι που χαρακτηρίζει τα πάρτι των ’90s, αυτό είναι ο χορός. Τα κλαμπ, οι συναυλίες και τα σπιτικά πάρτι ήταν γεμάτα από μια αίσθηση αυθεντικότητας και ανεμελιάς, χωρίς τα φίλτρα που συχνά συνοδεύουν τη διασκέδαση σήμερα. Τα κορυφαία hits εκείνης της εποχής — από το “Rhythm Is A Dancer” των Snap! μέχρι το “Vogue” της Madonna και το “Livin’ La Vida Loca” του Ricky Martin — γέμιζαν τον αέρα με μια ιδιαίτερη ενέργεια. Οι άνθρωποι δεν χόρευαν απλά, αλλά έβγαζαν τη ψυχή τους στην πίστα, δίνοντας όλη τους την ενέργεια στον ρυθμό της μουσικής.
Φυσικά και δεν ήταν μόνο η μουσική αλλα ο τρόπος που οι άνθρωποι συνδέονταν μέσω της κοινής τους αγάπης για τον ήχο, το κλίμα και την αίσθηση της στιγμής. Το να βρίσκεσαι σε ένα πάρτι το ’90, σε ένα παλιό, σκοτεινό κλαμπ ή σε μια ταράτσα με τους φίλους σου, με τον ήχο της house ή του techno να διαπερνά το σώμα σου, ήταν μια αίσθηση που δεν συγκρίνεται με τίποτα.Εκείνη η αίσθηση ότι η μουσική ήταν η μόνη γλώσσα που χρειαζόσουν για να επικοινωνήσεις με τους γύρω σου.
Στη δεκαετία του ’90 είχαμε έξαρση του φαινομένου των θρυλικών βραδιών στα μεγάλα κλαμπ της Αθήνας! Ξεκινώντας από την «Αυτοκίνηση» που έκανε την εμφάνισή της ήδη από τα 80’s, το «Faz» στη Μαβίλη, το «Tesser» στην Πειραιώς με τα πρώτα tecnho parties, το «+Soda» και φυσικά αξέχαστα στέκια που ακολούθησαν στο νέο millenium όπως το «Venue» με τα μοναδικά του parties.
Τα πάρτι των ’90s ήταν και η εποχή της σύνδεσης. Στη δεκαετία του ’90, το να είσαι νέος σήμαινε να είσαι μέρος μιας υποκουλτούρας, να ανήκεις σε κάτι μεγαλύτερο από εσένα , ακόμα κι αν αυτό σήμαινε να αντιστέκεσαι στους κανόνες της κοινωνίας και της μόδας. Είτε ήσουν με την ομάδα των grunge, των skaters, των hip-hop heads, είτε έπαιρνες μέρος στην άνοδο του clubbing και της rave σκηνής, πάντα υπήρχε μια αίσθηση ότι όλοι είχαμε τον ίδιο σκοπό: να ζήσουμε τη στιγμή και να το κάνουμε με τον πιο αυθεντικό τρόπο.
Οι νεαροί τότε, όπως και οι περισσότεροι που διασκέδαζαν, είχαν αυτή την αίσθηση της επανάστασης. Η διάδοση του MTV, των CDs, αλλά και του βίντεο μέσω των πρώτων κινητών τηλεφώνων ή τα χρωματιστά pager (που κάναμε πιο μοντέρνα τα τηλέφωνα) ήταν το τεχνολογικό φόντο που διευκόλυνε αυτή τη σύνδεση. Όμως, εκείνο που θυμόμαστε όλοι, ήταν η πραγματική επαφή που σήμερα δεν υπάρχει.Τα βλέμματα, τα γελάκια, τα χέρια που ενώνονταν στις πίστες χορού και οι στιγμές που μοιραζόμασταν σε αυτά τα βράδια.
Eπίσης πώς να ξεχάσουμε τις πρώτες επαφές με τη φιλία και τον έρωτα; Τα πάρτι ήταν το μέρος όπου δημιουργούνταν οι πιο αυθόρμητες, αλλά και οι πιο έντονες, σχέσεις. Θυμάμαι την αίσθηση όταν μια παλιά φίλη ή φίλος σου έβρισκε το δρόμο πίσω σε μια συγκέντρωση ή το στιγμιαίο βλέμμα με έναν άγνωστο στην πίστα, που έμοιαζε να λέει όλα όσα δεν μπορούσαν να ειπωθούν.
Εκείνη η εποχή ήταν γεμάτη αντιφάσεις, και η μόδα των ’90s ακριβώς αυτό έκανε: έπαιξε με τις αντιφάσεις, από τα χρώματα και τα υλικά μέχρι την αίσθηση της ελευθερίας που μετέδιδε κάθε outfit.
Όσο περνούν τα χρόνια και οι εποχές αλλάζουν, αυτά τα πάρτι των ’90s παραμένουν ζωντανά μέσα μας, όχι ως μια απλή ανάμνηση, αλλά ως μια αυθεντική στιγμή της ζωής μας. Γιατί, τελικά, το πραγματικό νόημα αυτών των πάρτι δεν βρίσκεται μόνο στην ένταση της μουσικής ή στην αγωνία να χορέψεις μέχρι το πρωί. Βρίσκεται στη σύνδεση που δημιουργούμε με τους άλλους και με τον ίδιο μας τον εαυτό — στη γεύση της ελευθερίας που ζήσαμε τότε, και στην υπενθύμιση ότι, ίσως, κάθε στιγμή μπορεί να είναι αξέχαστη, αν την ζήσεις με την καρδιά σου.
Τα πάρτι των ’90s δεν τελείωσαν ποτέ. Ζουν σε κάθε τραγούδι που μας θυμίζει εκείνες τις νύχτες, σε κάθε φιλί, σε κάθε γέλιο που μας συνδέει με εκείνη τη μαγεία που δεν έφυγε ποτέ από μέσα μας.
