Η ελληνική ταινία «Ευτυχία» βγήκε στο σινεμά τον Δεκέμβρη του 2019 και κατέκτησε το κοινό και τους κριτικούς. Είναι μια βιογραφική ταινία, με έντονες σκηνές και μια μια γυναίκα που έχει μέσα της, απίστευτη δύναμη.
Η ταινία του Άγγελου Φραντζή, για τη συναρπαστική ζωή της μεγάλης Ελληνίδας στιχουργού Ευτυχίας Παπαγιαννοπούλου, θα προβληθεί την Παρασκευή 18 Δεκεμβρίου, στις 21:00.
Η Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου είναι στιχουργός, ήταν κορυφαία στο είδος της στη δεκαετία του 50′ και έχει συνεργαστεί με τον Βασίλη Τσιτσάνη, Μανώλη Χιώτη και άλλους.
Η Ευτυχία Χατζηγεωργίου – Οικονόμου γεννήθηκε το 1896 στη Μικράς Ασίας το 1896. Φοίτησε στο Γυμνάσιο της Σμύρνης και απέκτησε πτυχίο δασκάλας. Έπειτα άλλαξε το επώνυμο σε Νικολαϊδου καθώς έτσι λεγόταν ο πρώτος της σύζυγος, με τον οποίο απέκτησαν δύο κόρες, την Μαίρη και την Καίτη. Και τελικά έμεινε με το επίθετο Παπαγιαννοπούλου λόγω του δεύτερου συζύγου της.
Το 1919, όταν οι Τούρκοι στρατιώτες, μπήκαν στο Αϊδίνι, είδε να σφάζουν, να βιάζουν και να καίνε, κι αυτές τις εικόνες τις κουβαλούσε μια ζωή μέσα της. Κάτι που δεν ξέχασε ποτέ. Ήταν αιχμάλωτη η οικογένειά της.
Μετά την καταστροφή που έγινε στη Μικρά Ασία το 1922, ήρθε στην Αθήνα και σταμάτησε να δουλεύει ως δασκάλα. Και έτσι έγινε ηθοποιός. Ήθελε πάντα να γινόταν ηθοποιός και λένε, πως αυτός ήταν ένας λόγος να αφήσει τα πάντα, ακόμα και τον γάμο της απο τον κ. Νικολαϊδη για να ασχοληθεί με το θέατρο, την μεγάλη της αγάπη. Η εγγονή της Ρέα Μανέλη είχε πει πως ο συγκεκριμένος σύζυγός της, της είχε πει «Αν θα φύγεις, θα πάρεις ένα από τα δύο παιδιά και δεν πρόκειται ποτέ να δεις το άλλο».
Σε μεγάλη ηλικία πια, άρχιζε να γράφει στίχους, κάπου κοντά στη δεκαετία του 40-50. Κάποιες απο τις δημιουργίες της είναι: Πήρα τη στράτα κι έρχομαι, Περασμένες μου αγάπες, Όνειρο απατηλό, Είμ’ αητός χωρίς φτερά, Τι έχει και κλαίει το παιδί.
Δεν την ένοιαζε να κάνει κάποιο δίσκο. Έγραφε τα τραγούδια και εκείνη τα πουλούσε μέχρι 300 δραχμές. Και είναι ένα θέμα πως ακόμα, πολλά τραγούδια της, δεν τα έχουν αναγνωρίσει ως δικά της.
Το τραγούδι «Αντιλαλούνε τα βουνά» το έγραψε από έρωτα και φόβο μην χάσει τον σύζυγό της. Για τον θάνατο της κόρης της Μαίρης, το 1960, έγραψε το «Δυο πόρτες έχει η ζωή» και το «Είμαι αητός χωρίς φτερά». Ο χαμός του παιδιού της ήταν κάτι που τη στιγμάτισε σε όλη της τη ζωή.
Πέρα απο τη δυστυχία που είχε όταν έχασε την κόρη της, πολλοί άνθρωποι την εκμεταλλεύτηκαν για ένα πάθος που είχε, τον τζόγο. Αυτός ήταν ο λόγος που δεν την ενδιέφερε να αναγνωρίσουν πως οι στοίχοι των τραγουδιών ήταν δικοί της. Πούλησε ακόμη και την επίσημη στολή παρέλασης του άνδρα της. Είχε πάει ακόμα να πάρει δανεικά απο την γνωστή ηθοποιό, Ρένα Βλαχοπούλου.
Αρνήθηκε γάμους, πλούτη. Είχε μια δύναμη ψυχής μέσα της και ειδικά για εκείνη την εποχή.
«Αλίμονο στον άνθρωπο που ζει με αναμνήσεις.
Είναι σωστός θάνατος, όταν θυμάσαι τις ευχάριστες μέρες
που δεν θα ξανάρθουν»
Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου
Το 2003, η εγγονή της Ρέα Μανέλη έγραψε και κυκλοφόρησε το βιβλίο «Η γιαγιά μου η Ευτυχία». Εκεί, εξιστορεί όλη τη ζωή της γιαγιάς της, Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου.
Το 2007, ο Πέτρος Ζούλιας με βάση το βιβλίο της εγγονής της, Ρέα Μανέλη έγραψε και σκηνοθέτησε τον θεατρικό μονόλογο «Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου»
Και το 2019, βγαίνει η συγκλονιστική ταινία «Ευτυχία»
Η Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου έφυγε από τη ζωή στις 7 Ιανουαρίου 1972.
